Werkbund osiedle Baba nie masz współrzędnych domy architekci Łączność architekti Jaroslav Fišer (*1904 Liberec +1984 Praga) Autoryzowany inżynier budownictwa z własnym biurem projektowym, specjalizujący się w mniejszych obiektach. Na Babie brał udział w projektowaniu domu Lužný i Bautz, a także w pierwszym etapie wraz z Josefem Fuchsem pracował nad projektem domu Munk. Jako bratanek Františka Munka nadzorował budowę domu aż do jej zakończenia. Munkowie wprowadzili się do domu dopiero po powrocie ze służbowego pobytu w USA. Nadzorował także budowę Domu uměleckého průmyslu SČSD [Dom Przemysłu Artystycznego Czechosłowackiego Związku Twórczego na Placu Wacława w Pradze] według projektu architekta Oldřicha Starego. 1923-1932 studia na Akademii Sztuk Pięknych w Hadze i Wiedniu oraz w klasie mistrzowskiej prof. Josefa Gočára w Pradze. 1932-1934 dłuższy pobyt w Holandii, współpracował z biurem H.P. Berlage i firmą Phillips 1934-1948 ekspert ds. oświetlenia w projekcie Państwowej Galerii w Pradze na Letné autorstwa Josefa Gočára 1948-1970 docent w Akademii Sztuk Pięknych w Pradze, specjalista w dziedzinie oświetlenia w architekturze Najważniejsze realizacje 1932 dom jednorodzinny Františka Joski (współpraca z bratem Karlem Fišerem), Baba, Praga-Dejvice Karel Fišer (*1905 Liberec +1971 Praga) Architekt, studiował architekturę w Szkole Artystyczno-Przemysłowej i na Politechnice Czeskiej w Pradze (ČVUT), razem ze swoim bratem Jaroslavem Fišerem prowadził własne biuro architektoniczne. Według ich projektu powstał dom Joska na Babie, projektowali również domy jednorodzinne i budynki na terenie całego kraju. 1924-1932 studia architektoniczne w Szkole Artystyczno-Przemysłowej i na Politechnice Czeskiej w Pradze 1932-1948 własne biuro projektowe w Pradze razem z bratem Jaroslavem Fišerem Najważniejsze realizacje 1932 dom rodzinny Františka Joski (wspólnie z bratem Karlem Fišerem), Baba, Praga-Dejvice 1932-1948 wille, Roudnice nad Labem, Liberec, Moravské Budějovice budynki fabryczne, Praga-Modřany i Praga-Hloubětín miejskie kamienice czynszowe, ul. Chrudimská i ul. Písecká, Praga-Vinohrady przebudowa teatru, Mnichovo Hradiště 1947 przebudowa pasażu Světozor, Praga Josef Fuchs (*1894 +1979 Praga) Architekt i budowniczy, uczeń Jana Kotěry i Josipa Plečnika. W początkach swojej działalności był pod wpływem tradycjonalizmu Josipa Plečnika. Wkrótce jednak odnalazł swoją drogę w konstruktywizmie i modernizmie. Razem z Oldřichem Tylem jest współautorem Pałacu Wystawowego, ikony międzywojennego funkcjonalizmu podziwianego przez samego Le Corbusiera. W swojej pracy kierował się ideą maksymalnej funkcjonalności. Jego budowle charakteryzują się doskonałymi proporcjami i dokładnością geometryczną. Jest laureatem zagranicznych i krajowych nagród, m.in. zdobył brązowy medal na wystawie sztuki dekoracyjnej w Paryżu w 1925 r. (za aranżację wnętrz) oraz Legię Honorową (za projekt francuskiej ekspozycji na targach w Pradze w 1930 r.). 1916-1920 studia architektoniczne u prof. Josipa Plečnika w Szkole Artystyczno-Przemysłowej w Pradze 1920-1923 współpraca z biurem prof. Jana Kotěry w Pradze 1923-1948 niezależny architekt w Pradze Znaczące realizacje 1924-1928 Pałac Targowy, Praga-Holešovice (współpraca z Oldřichem Tylem) 1931 budynek wejściowy do ZOO, Praga-Troja 1932 dom rodzinny Františka i Nadii Munk, Baba, Praga-Dejvice 1934 stadion hokejowy Praga-Štvanice wille, Praga na Pelc-Tyrolce, Praga-Dejvice Josef Gočár (*1880 Semtín +1945 Jičín) Architekt, profesor, urbanista (Hradec Králové i Pardubice), projektant mebli i artykułów codziennego użytku. Josef Gočár był powszechnie szanowaną postacią czeskiej architektury, miał wpływ na wielu swoich uczniów i pokolenia architektów. W jego pracach odnajdziemy nie tylko wyjątkowy na skalę światową czeski kubizm w architekturze (ikoniczny Dom Pod Czarną Matką Bożą), rondokubizm (Legiobanka Na poříčí) czy wpływy konstruktywizmu, ale także budowle w stylu narodowym lub art deco. Szczytowy okres jego życia zawodowego jest związany z funkcjonalizmem, którego przykładami są wille na Babie (Maule, Kytlica, Glücklich) czy kościół św. Wacława w praskiej dzielnicy Vršovice. W 1925 roku otrzymał Grand Prix za projekt czechosłowackiego pawilonu na Międzynarodowej Wystawie w Paryżu, a w 1926 roku order francuskiej Legii Honorowej. 1902-1905 studia architektoniczne u prof. Jana Kotěry w Szkole Artystyczno-Przemysłowej w Pradze 1905-1908 współpraca z biurem prof. Jana Kotěry w Pradze 1906 kilkumiesięczny pobyt w Londynie przy nadzorowaniu instalacji czeskiej wystawy przemysłowej 1908-1945 niezależny architekt w Pradze 1908 członek SVU [Związku Artystów Sztuk Pięknych] Mánes 1911 współzałożyciel kubistycznej Grupy Artystów Plastyków 1912 współzałożyciel Praskich Warsztatów Artystycznych (PUD) 1913-1914 członek Czechosłowackiego Związku Twórczego (SČD) 1916-1919 służba wojskowa 1920-1924 przewodniczący Czechosłowackiego Związku Twórczego (SČSD) 1924 profesor w Akademii Sztuk Pięknych w Pradze 1927 członek Czeskiej Akademii Nauk i Sztuki 1928-1931 rektor Akademii Sztuk Pięknych w Pradze 1934 członek korespondent Królewskiego Towarzystwa Architektów Brytyjskich (RIBA) Znaczące realizacje 1909 Dom Wenkego, Jaroměř 1910 Dom Jaruška, Brno 1911-1913 dom U Černé matky Boží, Praga-Stare Miasto 1912-1913 dom uzdrowiskowy, Bohdaneč 1920 pawilon czechosłowacki na targach, Lyon 1922-1923 Legiobank, Praga-Nowe Miasto 1922-1924 Plac Masaryka, Hradec Králové 1924-1925 plan regulacyjny, Hradec Králové 1924-1927 kompleks budynków szkolnych, Hradec Králové 1925 pawilon czechosłowacki na Międzynarodowej Wystawie Sztuki Dekoracyjnej i Współczesnego Wzornictwa Przemysłowego w Paryżu Dom Oświaty Rolniczej, Praga-Vinohrady 1928-1930 kościół św. Wacława, Praga-Vršovice 1932 dyrekcja kolei, Hradec Králové 1932 dom jednorodzinny Václava i Jarmili Maul, Baba, Praga-Dejvice 1933-1936 dom jednorodzinny Karla Kytlica, dom jednorodzinny Marii i Stanisława Mojížš-Lomów, dom jednorodzinny Juliusa Glücklicha, Baba, Praga-Dejvice 1934 Urząd Skarbowy i Urząd Powiatowy, Hradec Králové willa Otakara Meda, Humpolec Antonín Heythum (*1901 Most +1954 Rottach, Bawaria) Scenograf, grafik, architekt i projektant mebli. Pracował jako scenograf w początkowym okresie działalności Teatru Wyzwolonego [Osvobozené divadlo]. Krótko praktykował w paryskim atelier Le Corbusiera, w 1936 roku zdobył złoty medal na Triennale w Mediolanie w kategorii Scenografia teatralna. W 1938 roku wyjechał do USA, aby przygotować czechosłowacki pawilon na wystawę światową w Nowym Jorku i wystawę w San Francisco. W USA pozostał już na stałe, poświęcając się pracy akademickiej. Początkowo czerpał inspirację z kubizmu, ale stopniowo jego styl ewoluował w stronę prostoty i wszechstronności funkcjonalizmu. Przede wszystkim był pionierem konstruktywizmu teatralnego. W branży meblarskiej był zwolennikiem standardowego, funkcjonalistycznego wzornictwa przeznaczonego do produkcji seryjnej. Jest współautorem pracy Design for Use z 1944 roku. Na Babie razem z Evženem Linhartem zaprojektował dom Lisý. 1920-1924 studia dziedzinie architektury, inżynierii lądowej i konstrukcji okrętowych na ČVUT [Politechnice Czeskiej] w Pradze 1924-1939 architekt, projektant i scenograf w Pradze 1939 emigracja do USA 1940-1941 wykładał w New School for Social Research w Nowym Jorku 1941-1946 wykładał w California Institute of Technology 1946-1950 wykładał na Syracuse University Najważniejsze realizacje 1924-1938 projekty scenograficzne dla czołowych czeskich teatrów 1932 dom rodzinny Marii i Emanuela Lisých (współpraca z Evženem Linhartem), Baba, Praga-Dejvice 1935 Pawilon Czechosłowacki na Wystawie Światowej w Brukseli Pavel Janák (*1882 Praga +1956 Praga) Architekt, urbanista, projektant mebli i przedmiotów dekoracyjnych, profesor w Szkole Artystyczno-Przemysłowej i teoretyk architektury. Studiował na czeskiej i niemieckiej politechnice w Pradze oraz w Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu. Pracował z Josefem Gočárem w atelier Jana Kotěry. W jego twórczości można wyróżnić kilka wyraźnych faz: pierwszy okres, gdy świadomie decyduje się na modernizm, potem zostaje czołowym przedstawicielem czeskiego kubizmu, następnie przechodzi przez okres starań o wypracowanie stylu narodowego, by w końcu całkowicie poświęcić się funkcjonalizmowi. Był wieloletnim przewodniczącym Czechosłowackiego Związku Twórczego, głównym inicjatorem funkcjonalistycznej zabudowy na Babie i autorem jej planu urbanistycznego. Na osiedlu Baba jest autorem domu Dovolil i swojego własnego. 1899-1905 studia architektoniczne na ČVUT [Politechnice Czeskiej] w Pradze 1902-1903 studia na Niemieckiej Politechnice w Pradze 1906-1907 studia w Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu pod kierunkiem Otto Wagnera 1907-1908 współpraca w pracowni prof. Jana Kotěry w Pradze, wyjazdy studyjne do Włoch 1908 członek SVU [Związku Artystów Sztuk Pięknych] Mánes 1909-1910 zatrudniony w dziale budowlanym Magistratu Miasta Stołecznego Pragi 1911 niezależny architekt w Pradze członek Grupy Artystów Plastyków w Pradze 1912 współzałożyciel Praskich Warsztatów Artystycznych (PUD) 1914-1918 służba wojskowa 1919 egzamin państwowy na Politechnice Czeskiej w Pradze 1921 Profesor w Wyższej Szkole Artystyczno-Przemysłowej w Pradze członek Czeskiej Akademii Nauk i Sztuki 1924-1945 przewodniczący Czechosłowackiego Związku Twórczego (SČSD) 1935 członek korespondent Akademii Architektury w Moskwie 1936-1956 architekt Zamku Praskiego Znaczące realizacje 1909-1910 Most Hlávka w Pradze 1911 Dom jednorodzinny Jakubec, Jičín 1912-1913 przebudowa domu dr. Fáry, Pelhřimov 1913-1914 jaz na rzece Łabie, Předměřice 1 1914 Willa Pick, Lublana 1922 krematorium, Pardubice 1922-1924 Riunione adriatica di Sicurta, Praga-Nowe Miasto (z Josefem Zasche) 1923-1924 kolonia artystyczna (wille J. Bendy, B. Kafki, E. Filly i V. Beneša), Praga-Ořechovka 1924-1926 Pałac Administracyjny Škoda, Praga-Nowe Miasto Autoklub, Praga-Nowe Miasto 1924-1928 Libeňski most, Praga 1925-1934 przebudowa i rozbudowa Pałacu Czernińskiego, Praga-Hradczany 1927 lotnisko, Mariánské Lázně 1927-1928 Pawilon Szkoły Artystyczno-Przemysłowej na Ziemskich Terenach Wystawowych w Brnie 1927-1929 kwartał domów spółdzielczych, Praga-Dejvice 1929-1932 plan regulacyjny osiedla wystawowego Baba, Praga-Dejvice 1932 dom jednorodzinny Pavli i Václava Lindów, dom jednorodzinny inż. Karla Dovolila i własny dom jednorodzinny, Baba, Praga-Dejvice Hotel Juliš, Praga-Nowe Miasto Kongregacja Czechosłowackiego Kościoła husyckiego, Praga-Vinohrady 1934-1935 willa z pracownią rzeźbiarza Josefa Mařatki, Praga-Střešovice 1948-1950 renowacja Ujeżdżalni [Jízdárna], dobudowanie garaży i tarasu, Zamek Praski 1950 renowacja Mennicy, Zamek Praski František Kavalír (*1878 Osek +1932 Praga) Architekt, publicysta i przedsiębiorca budowlany, uczeń Jana Kotěry i kolega z roku Josefa Gočára w Szkole Artystyczno-Przemysłowej w Pradze. W 1914 roku był współzałożycielem Stowarzyszenia Architektów i towarzystwa Za starou Prahu [Dla starej Pragi] oraz współzałożycielem instytucji Artěl, której był prezesem, stawiającej sobie za cel rozwój czeskiego przemysłu artystycznego. Spółdzielnia ta skupiała postępowych przedstawicieli czeskiej sceny artystycznej i projektowej. Na Babie zaprojektował domy Uhlíř i Letošník. Ze swoim bratem Václavem byli także budowniczymi tych i innych domów, których nie projektowali. 1899-1903 studia u prof. Jana Kotěry w Szkole Artystyczno-Przemysłowej w Pradze później wraz z bratem Václavem prowadził działalność budowlaną w Pradze aktywny działacz Artěl [Spółdzielni Sztuki Użytkowej] i Czechosłowackiego Związku Twórczego (SČSD) Ważniejsze realizacje około 1923 r. szkoła, Vinohradská třída, Praga-Vinohrady około 1925 r. szkoła, Humpolec około 1927 r. osiedle mieszkaniowe Praga-Hřebenka 1928 potrójny dom, Praga-Střešovice domy Stowarzyszenia Przedsiębiorców Budowlanych, Praga-Nowe Miasto 1932 dom jednorodzinny Antonína Uhlířa i dom jednorodzinny Boženy i Václava Letošníków, Baba, Praga-Dejvice Jan Evangelista Koula (*1896 Praga +1975 Praga) Architekt, projektant mebli, historyk i teoretyk nowoczesnej architektury, projektant, pedagog i redaktor magazynu Stavba [Budowa]. Był profesorem w Szkole Artystyczno-Przemysłowej w Pradze, a w latach 1947-1970 profesorem na Politechnice Słowackiej w Bratysławie. Oprócz domu na Babie dla wydawcy Václava Poláčka jest autorem wyjątkowych publikacji o nowoczesnej architekturze, m.in. „Obytný dům” [Dom mieszkalny]. 1915-1921 studia architektoniczne na ČVUT [Politechnice Czeskiej] w Pradze 1924-1928 współpraca w biurze architekta Oldřicha Tyla 1928-1940 niezależny architekt w Pradze 1942-1945 profesor w Szkole Artystyczno-Przemysłowej w Pradze 1945-1970 profesor na Politechnice Słowackiej w Bratysławie Znaczące realizacje 1928 willa redaktora Šaldy, Praga-Smíchov 1932 dom jednorodzinny Marii i Václava Poláčków, Baba, Praga-Dejvice 1933 willa letnia, Lipany 1939 przebudowa willi Jana Kouli, Praga-Bubeneč Vojtěch Kerhart (*1892 Poděbrady +1978 Poděbrady) Architekt i reprezentant międzywojennego funkcjonalizmu. Często współpracował z rzeźbiarzami przy tworzeniu pomników. Wiele z nich jest objętych ochroną jako zabytki kultury. Prowadził własne biuro projektowe i był członkiem działu plastycznego stowarzyszenia Umělecká beseda [Biesiada Artystyczna]. Na Babie zaprojektował dom dla pisarza Václava Řezáča. 1911-1922 studia architektoniczne na ČVUT [Politechnice Czeskiej] w Pradze 1914-1916 służba wojskowa w armii austro-węgierskiej 1916-1920 służba wojskowa w legionach czechosłowackich w Rosji, powrót przez Władywostok i Kanadę w stopniu majora 1922-1923 zatrudniony w Ministerstwie Zdrowia 1924-1925 zatrudniony w Ministerstwie Obrony 1925-1948 niezależny architekt w Pradze i Poděbradach 1948-1957 zatrudniony w państwowych instytutach projektowych Znaczące realizacje 1924 koszary, Pardubice 1926 Wyższa Szkoła Ekonomiczna, Poděbrady 1927-1928 pomniki prezydenta T. G. Masaryk, Poděbrady, Kromieryż, Nitra (współpraca z Otto Gutfreundem) i Kolín (współpraca z J. Hrušką i K. Kotrbą) 1928 pomnik Napoleona Bonaparte, Žuráň 1929 Dom Štefánika, Praga-Nowe Miasto (współpraca z Janem Zázvorką) 1930 poczta, Poděbrady 1932 dom jednorodzinny Karla Řezáča, Baba, Praga-Dejvice 1933 dom jednorodzinny Karli Moravec, Baba, Praga-Dejvice jaz i śluza, Srnojedy u Poděbrad 1934 pomnik Bedřicha Smetany, Poděbrady (współpraca z Josefem Wagnerem) jaz i elektrownia wodna, Lysá nad Labem willa, Dobřichovice 1934-1937 domy mieszkalne pilotów, warsztaty i stacja żandarmerii, lotnisko Praga-Ruzyně 1935 koszary, Tábor 1937 stacja radiowa Praga II, Mělník 1938 stacja radiowa Brno II, Dobrochov kolumnada, Poděbrady 1939 nagrobek Karla Čapka, Praga-Vyšehrad willa, Volyně 1948 pomnik ofiar okupacji, Poděbrady (współpraca z K. Lidickim) 1957 pomnik Jana Husa, Husinec (współpraca z K. Lidickim) 1958 kiosk na Riegerově náměstí, Poděbrady Evžen Linhart (*1898 Kouřim +1949 Praga) Architekt i projektant mebli, uczeń Antonína Engela na Politechnice w Pradze. Jego twórczość jest oparta na puryzmie (współzałożyciel nieformalnej grupy młodych architektów o nazwie Puristická čtyřka [Purystyczna czwórka] i związku artystycznego Devětsil) i czeskim modernizmie, który stanowił wyraźną przeciwwagę dla popularnego wówczas dekoratywizmu. Pod wpływem dzieł Le Corbusiera stał się później przedstawicielem funkcjonalizmu. Był członkiem grupy ARDEV i Stowarzyszenia Artystów Plastyków Mánes. W swoich projektach, z których większość niestety nie została zrealizowana, łączy niezwykle plastyczną wyrazistość planowania i strukturalną czystość z wyczuciem detalu. Wraz z Antonínem Heythumem zaprojektował dom rodziny Lisých na Babie. 1918-1924 studia w dziedzinie architektury na ČVUT [Politechnice Czeskiej] w Pradze u prof. Rudolfa Kříženeckiego i prof. Antonína Engela 1924-1945 zatrudniony w biurze budowlanym Magistratu Miasta Stołecznego Praga 1946-1949 dyrektor Departamentu Wystaw w Ministerstwie Informacji Znaczące realizacje 1924-1925 blok mieszkalny, Praga-Žižkov 1925 blok mieszkalny, Praga-Hostivař 1927-1929 własna willa, Praga-Dejvice 1932 dom jednorodzinny Marii i Emanuela Lisých (współpraca z Antonínem Heythumem) 1938 dom mieszkalny, Praga-Dejvice 1946-1958 dom wielorodzinny Zakładów Chemicznych im. Stalina, Horní Litvínov (współpraca z Václavem Hilskim) 1947 r. ekspozycja czechosłowacka na Triennale di Milano, Mediolan Mart Stam (*1899 Purmerend, Holandia +1986 Goldach, Szwajcaria) Holenderski architekt-samouk, urbanista i projektant mebli, jeden z założycieli międzynarodowej organizacji architektów C.I.A.M., praktykował w pracowniach Hansa Poelziga i Bruno Tauta, był dyrektorem Szkoły Wzornictwa Przemysłowego w Amsterdamie, następnie rektorem Akademii Sztuk Pięknych w Dreźnie oraz dyrektorem Instytutu Sztuki w Berlinie. Był jedynym zagranicznym architektem na praskiej Babie, gdzie zaprojektował willę dla budowniczego Palički i jego żony Emilii, których oczarowały jego prace na wystawie w Stuttgarcie w 1927 roku. Jego legendarnym dziełem jest krzesło do jadalni zaprojektowane dla firmy Thonet. 1917-1919 studia w Królewskiej Szkole Sztuk Pięknych w Amsterdamie 1919 praca w biurze architektów Marinusa Jana Grandpré Moliera, Pietera Verhagena i Alberta J.T. Koka w Rotterdamie 1920-1922 uwięziony za odmowę służby wojskowej 1922 prace nad planem regulacyjnym miasta Haga wyjazd do Berlina, współpraca z Maxem Tautem i El Lissitzkym 1923 współzałożyciel magazynu architektonicznego ABC w Zurychu 1923-1924 praca w biurze Karela Mosera w Zurychu 1925-1928 członek holenderskiej grupy architektów De 8 później De 8 en Opbouw 1926-1927 praca w biurze Brinkmana i Van der Vlugta w Rotterdamie 1927 r. 1928-1930 praca we Frankfurcie nad Menem przy projektach mieszkaniowych dla „Nowego Frankfurtu” 1931-1934 architekt i urbanista w Związku Radzieckim w grupie roboczej Ernsta Maya (projekty urbanistyczne) 1935-1948 niezależny architekt w Amsterdamie 1939-1948 dyrektor Szkoły Rzemiosł Artystycznych w Amsterdamie 1948-1952 profesor Akademii Sztuk Pięknych w Dreźnie 1950-1952 dyrektor Wyższej Szkoły Artystyczno-Przemysłowej w Berlinie-Weissensee 1953 powrót do Amsterdamu 1966 przeprowadzka do Szwajcarii Znaczące realizacje 1926 fotel wykonany z rur stalowych 1926-1930 Van Nelle Factory Rotterdam (we współpracy z biurem Brinkman i Van der Vlugt) 1927 potrójny dom, osiedle Weissenhof, Stuttgart 1929-1932 osiedle Hellerhof, Frankfurt 1932 dom jednorodzinny Emilii i Jiřego Paličków, Baba, Praga-Dejvice (we współpracy z Jiřím Paličką) 1935 domy szeregowe, Amsterdam Oldřich Starý (*1884 Praga +1971 Praga) Pionier czeskiego funkcjonalizmu, architekt, teoretyk i pedagog będący jedną z najwybitniejszych postaci czeskiej architektury nowoczesnej dwudziestolecia międzywojennego, propagował zasady „nowej architektury”, czystość, prawdziwość form, a przede wszystkim przekonanie, że architektura to nie sztuka, ale „dzieło kultury oparte na nauce”. Bardzo wcześnie stał się surowym krytykiem nadmiernej dekoracji fasad. Wzorując się na ideale domu Corbusiera jako „maszyny do mieszkania”, zaprojektował aż cztery domy na Babie (Heřman, Bouda, Vaváček i Sutnar). Jest autorem domu pałacowego w alei Národní třída w Pradze, który zaprojektował w 1936 roku dla Czechosłowackiego Związku Twórczego. Był jego prezesem od 1935 roku. Przewodniczył także Klubowi Architektów oraz był redaktorem magazynu funkcjonalistycznego Stavba [Budowa]. Został profesorem, a później rektorem Politechniki w Pradze. 1903-1909 studia w dziedzinie architektury u prof. Josefa Schulza i prof. Jana Evangelisty Kouli na ČVUT [Politechnice Czeskiej] w Pradze 1912-1919 Profesor w Państwowej Przemysłowej Szkole Budownictwa w Pilźnie 1913 członek założyciel Klubu Architektów 1920-1945 profesor w Państwowej Przemysłowej Szkole Budownictwa w Pradze 1920-1948 przewodniczący Klubu Architektów 1922-1939 redaktor naczelny magazynu Stavba [Budowa] 1939-1971 redaktor naczelna magazynu Architektura 1945-1970 profesor architektury na ČVUT [Politechnice Czeskiej] w Pradze 1948 rektor ČVUT [Politechniki Czeskiej w Pradze] Znaczące realizacje 1928 dom jednorodzinny na Wystawie Kultury Współczesnej w Czechosłowacji, Brno 1929-1932 wille, Praga-Dejvice 1934-1936 1932 dom jednorodzinny Iški i Ladislava Sutnarów, dom jednorodzinny Františka Heřmana, dom jednorodzinny Cyrila Boudy i dom jednorodzinny Karli i Gustava Vaváčków, Baba, Praga-Dejvice 1934-1936 Pałac Przemysłu Artystycznego, Praga-Národní třída (współpraca z Františkiem Zelenką) 1935 willa, Praga-Braník Hana Kučerová-Záveská (*1904 Praga +1944 Sztokholm) Architekt, publicystka i postępowa projektantka mebli i wnętrz, uczennica Pavla Janáka w Szkole Artystyczno-Przemysłowej. Jako członkini Czechosłowackiego Związku Twórczego wpisuje się w program nowoczesnej architektury: celowość planu, proste, wygodne i niedrogie meble, uwolnienie kobiet od niepotrzebnych prac domowych. Z powodzeniem rozpoczęła współpracę ze spółdzielnią Artěl i firmą meblarską Spojené uměleckoprůmyslové závody (UP) w Brnie. Jej meble dla restauracji Barrandowskie Tarasy (1929) były później produkowane masowo przez wiele lat. W ciągu swojego życia zdążyła zrealizować tylko dwa dzieła architektoniczne – dom Balling i dom Suk – oba na praskiej Babie. Zmarła w wieku czterdziestu lat w Sztokholmie, gdzie mieszkała z mężem, ambasadorem Czechosłowacji dr. Vladimírem Kučerą. 1922-1927 studia architektury w Szkole Artystyczno-Przemysłowej w Pradze u prof. Karla Štípla, prof. Josefa Mařatka i prof. Pavla Janáka 1928-1937 niezależna architekt i projektantka w Pradze 1937 architekt w Sztokholmie, gdzie jej mąż Jaroslav Kučera był ambasadorem Znaczące realizacje 1928 tarasy restauracji na Barrandovie, Praga 1932 dom jednorodzinny Karla Ballinga, dom jednorodzinny Antonii i Václava Suków, Baba, Praga-Dejvice standardowa typowa kuchnia dla Zenobii Vítězowej, Přerov liczne elementy wyposażenia wnętrz i realizacje dla klientów prywatnych 1933 udział w wystawie Czechosłowackiego Związku Twórczego (SČSD) „Mieszkanie” w Pradze 1934 dom jednorodzinny, Dobřichovice Ladislav Žák (*1900 Praga +1973 Praga) Architekt, malarz, projektant wnętrz i mebli, teoretyk i pedagog, uczeń Josefa Gočára na Akademii Sztuk Pięknych. Podczas pobytu we Francji, Niemczech i Holandii interesował się budynkami funkcjonalistycznymi, architekturą Bauhausu i holenderskim racjonalizmem. Trzy wyjątkowe domy na Babie (Zaorálek, Herain i Čeněk) były szczytowym osiągnięciem jego twórczości funkcjonalistycznej, w której zastosował zasady funkcjonalizmu: swobodny rozkład pomieszczeń, duże pokoje połączone z tarasami zewnętrznymi, jasne fasady i okna wieloskrzydłowe. Widoczny jest u niego również wpływ stylu marynistycznego w postaci przypominających kajuty sypialni, zaokrąglonych kształtów budynków i okrągłych okien, dach willi Heraina jest też zwieńczony mostkiem kapitańskim. Również jego wnętrza i meble były funkcjonalistyczne i purystyczne. Nie mogąc porozumieć się z budowniczymi, zaczął poświęcić się architekturze krajobrazu i urbanistyce, co podsumował w pracy Obytná krajina [Krajobraz mieszkalny] (1947). W okresie socjalizmu dzięki architektowi Frágnerowi został pedagogiem na Wydziale Architektury Akademii Sztuk Pięknych. 1919-1924 studia w dziedzinie malarstwa na Akademii Sztuk Pięknych w Pradze u prof. Karla Krattnera 1924-1927 studia architektoniczne na Akademii Sztuk Pięknych w Pradze u prof. Josefa Gočára 1927-1930 uczył rysunku w szkołach przemysłowych w Brnie i Pilźnie 1927-1948 niezależny architekt w Pradze 1945-1973 docent architektury ogrodowej i krajobrazu w Akademii Sztuk Pięknych w Pradze Znaczące realizacje 1932 dom jednorodzinny Ludmily i Karla Herainów, dom jednorodzinny Bohumila Čeňka i dom jednorodzinny Hugo Zaorálka, Baba, Praga-Dejvice 1932-1933 willa dr. inż. Miroslav Haina, Praga-Vysočany 1934-1935 willa reżysera filmowego Martina Friča, Praga-Hodkovičky przebudowa własnego domu mieszkalnego z małymi mieszkaniami, Praga-Letná 1936-1937 willa aktorki Lídy Baarowej, Praga-Dejvice 1946 pomnik ofiar II wojny światowej, Ležáky Otokar Fischel (*1892 +1944) Autoryzowany inżynier budownictwa z własnym biurem projektowym, specjalizujący się w mniejszych obiektach. Na Babie brał udział w projektowaniu domu Lužný i Bautz, a także w pierwszym etapie wraz z Josefem Fuchsem pracował nad projektem domu Munk. Jako bratanek Františka Munka nadzorował budowę domu aż do jej zakończenia. Munkowie wprowadzili się do domu dopiero po powrocie ze służbowego pobytu w USA. Nadzorował także budowę Domu uměleckého průmyslu SČSD [Dom Przemysłu Artystycznego Czechosłowackiego Związku Twórczego na Placu Wacława w Pradze] według projektu architekta Oldřicha Starego.